Штогод у трэцюю нядзелю мая ва ўсім свеце праходзіць Дзень памяці людзей, якія памерлі ад СНІДу. Сусветны дзень памяці праводзіцца з мэтай успомніць пра тых, хто памёр ад СНІДу, інфармаваць і мабілізаваць грамадства, прымусіць задумацца пра тое, што эпідэмія СНІДу можа крануць кожнага з нас. У грамадстве існуе ўстойлівае перакананне, што ВІЧ-інфекцыя – праблема, што закранае толькі вузкае кола людзей, а менавіта з сацыяльна недабрабытных ці ключавых груп насельніцтва і рызыка ўласных небяспечных паводзін усведамляецца слаба. Разам з тым, у сучасных умовах выпадкі захворвання выяўляюцца, у т. л. і сярод сацыяльна адаптаваных людзей, якія маюць працоўную занятасць, якія стварылі сем'і, якія выхоўваюць дзяцей. Ні ўзрост, ні сацыяльны статус, ні месца працы чалавека ці ровень прыбытку, нават наяўнасць сям'і і дзяцей ня могуць гарантаваць адсутнасць носьбіцтва віруса імунадэфіцыту чалавека. Нягледзячы на тое, што пра небяспеку ВІЧ цяпер вядома практычна ва ўсіх вугалках планеты, тэмпы шырання гэтага інфекцыйнага захворвання ўсё яшчэ застаюцца высокімі. Дзякуючы дасягненням сучаснай медыцыны такое захворванне як ВІЧ-інфекцыя перайшло з разраду смяротных у разрад хранічных. У час распачаўшы лекаванне антырэтравіруснымі прэпаратамі і ідучы ўсім указанням лекара, людзі, якія жывуць з ВІЧ, могуць пражыць доўгае і паўнавартае жыццё. Якасць жыцця ВІЧ-пазітыўных людзей дзякуючы гэтым лекавым прэпаратам амаль нічым ня адрозніваецца ад неінфектаваных.