Наступіла восень. Прырода афарбавалася ў жоўты колер. Кожны дзень змяняюцца малюнкі восені. З'яўляецца нешта вельмі прыгожае, непаўторнае. Восень - гэта цудоўная пара, дзе кожны лісцік ператвараецца ў адмысловую кветачку, але вось ужо ў паветры з'яўляецца пах марозу, ночы робяцца доўгімі і халоднымі, а працяглыя дажджы і моцны вецер не даюць выйсці з хаты. Хочацца ахінуцца ў нешта цёплае, сесці перад цёплым камінам і паслабіцца.
Восень – гэта пара года, калі людзі павінны грэць адзін аднаго цёплымі, добрымі словамі, сваімі ўчынкамі. Нездарма менавіта ўвосень адзначаецца дзень пажылых людзей. Менавіта тым часам гады ім цяжэй усяго таму, што трэба заняцца нарыхтоўкамі на зіму, давесці да ладу хату, падрыхтавацца да зімовых халадоў. Таму цяпер нам трэба выявіць вялікую ўвагу да ветэранаў працы, падтрымаць іх, дапамагчы ў побыце, г.зн. зрабіць рэальную дапамогу.
З кожным годам усё цяжэй збіраць пажылых нашых працаўнікоў на свята. Гады ідуць, а яны робяцца старэй, адольваюць іх хваробы, многія ўжо дрэнна ходзяць. Таму старшыня цэхкама супольна з ветэранскай арганізацыяй наведалі такіх працаўнікоў на хаце – Фалькоўскую Дануту Казіміраўну, Кабылка Марыю Іванаўну, Хейлік Зінаіду Мацвееўну, Шабаценка Яўгенію Паўлаўну і ўручылі ім салодкія падарункі і кветкі. Як яны былі задаволены: не падарункам, не колерам, - а ўвазе. І забываўся на час боль, і свяціліся іх вочы шчасцем і падзякай.
Напярэдадні свята ў цэнтральнай раённай аптэцы было «горача». Тут за святочным сталом ля самавара памкнуліся ветэраны працы - Ледзянёва Зінаіда Ягораўна, Курбат Зінаіда Іосіфаўна, Леванеўская Ларыса Міхайлаўна, Пац Зінаіда Аляксандраўна, Зданоўская Ганна Сяргееўна і працаўнікі аптэкі. За кубкам чаю брыдотная гутарка пра тое, як працавалі раней, якія цікавыя і кур'ёзныя выпадкі ў жыцці былі, як было цяжка працаваць раней, як стваралася новая матэрыяльна-тэхнічная база, як працуецца цяпер, у стагоддзе кампутараў.
И сказал самовар...
Вот снова встретились, и с вами
Опять досуг я разделю.
А для начала всем в пиалы
Чайку душистого налью.
Теперь вы стали чуть седыми,
Мой бок немножечко примят,
А прежде были молодыми,
Мы лет так «сколько-то» назад.
Мне приходилось видеть раньше,
Как в пляс пускались, кто хотел,
И в танцах не было уставших,
А я от важности пыхтел.
Вы веселились, наряжались,
Кто пел, а кто-то вспоминал.
Во мне улыбки отражались,
От вашей радости сиял.
Порою было очень трудно,
Терпенья вам не занимать,
Умели вы простые будни
В хороший праздник превращать.
Давайте, что бы ни случилось,
Приятным душу согревать,
Ой, извините, получилось –
Я начинаю закипать.
Для вас тепла я не жалею,
Вам подарил бы звездопад.
И вижу – души не стареют,
Глаза об этом говорят.
Самавар наш закіпаў і закіпаў, а мы ўсе казалі і ўспаміналі, і цяплей рабілася на сэрцы ў нашых пажылых калегаў. А ім жа не так ужо шмат і трэба: проста няшмат увагі і чалавечага камунікавання, ад якога вока свяціліся б радасцю, а на твары часцей ззяла добрая ўсмешка. А далей да нас на свята прыйшла старшыня ветэранскай арганізацыі З.С.Карпук і зачытала свае новыя вершы, якія былі сустрэты гучнымі апладысментамі.
Я не прала, на кроснах не ткала…
Я не прала, на кроснах не ткала,
Кужаль не давялося бяліць,
Жыта я на палосках не жала,
Не прышлося цапом малаціць.
Ад бабулі пра усе гэта чула,
А яна магла так расказаць,
Быццам я перавясліны гнула,
Альбо лён ішла з ей рассцілаць.
Ах, бабулька, каб ты зараз устала,
Ці змагла б гэта усе зразумець:
Чаунакоу тых і кроснау не стала,
І не трэба цапамі грымець.
І не трэба сядець пры лучыне,
Калауродак нястомна круціць
Каб сабе, на выданні дзяучыне,
На пасаг потым штосці пашыць
Крамы поуныя розных тавараў,
Што захочаш, то зможаш купіць
А яшчэ больш збянтэжанных твараў,
Быццам так ужо цяжка нам жыць.
Прауда – цяжка! Пра усіх точым лясы,
Трэба бегчы, купляць, прадаваць,
Памаліцца і то няма часу,
Пра астатняе што тут казаць.
Божа мілы, падай нам сумленне,
Праз другіх каб не пераступаць,
Дай спагаду нам, паразуменне,
Каб не сорам было успамінаць!Жыві, як і жыло, маё каханне…..
Цяплом камінным пацягнула зрання,
Свяжуські хлеб на беленькім абрусе,
Шапчу я запаведнае жаданне,
І Бог яго пачуе, спадяюся.
Яшчэ яго пачуе чыёсь сэрца,
Што побач быць з маім, магчыма марыць,
Калі яго паклікаць, адгукнецца?
Не, лепей мне шаленства то адставіць.
Стаю самотна перад скрыжаваннем,
Над пожнямі ляцяць у вырай гусі.
Услед гляжу я ім з замілаваннем,
А ад тугі расплакацца баюся.
Зіма на скроні легла мне убраннем,
З яе прысудам ціха прыміруся.
Жыві як і жыло, маё каханне,
А лес свой перакройваць не бяруся.
Вось гэтак і нашы пенсіянеры. Яны задаволены сваім лёсам, задаволены жыццём і перарабляць яе ніхто не хоча. Задаволены, што звязалі сваё жыццё з аптэкай, а Гродзенскае РУП «Фармацыя» аказвае ім матэрыяльную падтрымку. Вельмі ўдзячныя, што калегі іх не забываюць, віншуюць са святамі, з днём народжанні, запрашаюць на сустрэчы, - так падвяла вынік Ледзянёва З.А падзякай за нашу ўвагу да пенсіянераў былі словы Кабылка М.І. – Я за вас маліцца буду!”…
Мне для счастья так мало надо...
Мне для счастья так мало надо -
Походить босиком по росе,
Неба мирного, нежного взгляда,
Сад увидеть в осенней красе.
Чтобы люди поменьше болели,
Ну а мама подольше жила,
Понимать чтоб друг друга умели
И спокойно решались дела.
Колокольного звона над храмом,
Сил под своды его приходить.
Мне для счастья так многого надо –
Эту жизнь ЧЕЛОВЕКОМ прожить.
Старшыня цэхкама
ЦРА№11 Свіслацкага раёна
Сухоцкая М.Э.