Аўтызм – гэта псіхічнае расстройства, што суправаджаецца парушэннем камунікацыі з навакольным светам. Паколькі існуе трохі варыянтаў гэтага захворвання, то найчасцей выкарыстоўваецца тэрмін – расстройства аўтыстычнага спектра. Праблема аўтызму прыцягвае да сябе не толькі навукоўцаў і дактароў-псіхіятраў, але і таксама педагогаў, выхавальнікаў дзіцячых садоў і псіхолагаў. Патрэбна ведаць, што сімптомы аўтызму характэрныя для шэрага псіхічных захворванняў. Аднак у дадзеным выпадку гаворка не ідзе пра аўтызм як пра дыягназ, а толькі як пра сіндром у кадры іншага захворвання. Адсутнасць аб'ектыўнай інфармацыі пра пацыентаў з гэтым засмучэннем кажа пра тое, што існуе вялікі працэнт дзяцей, у якіх яно не дыягнастуецца. Прадстаўнікі Сусветнай Арганізацыі Аховы здароўя заяўляюць пра тое, што аўтызм – гэта захворванне, пашыранасць якога не залежыць ад полу, расы, сацыяльнага статусу і матэрыяльнага дабрабыту.
Прычыны развіцця аўтызму. Даследаванні па аўтызме праводзіліся яшчэ з 18 стагоддзя, аднак як клінічная адзінка дзіцячы аўтызм быў вылучаны псіхолагам Канерам толькі ў 1943 годзе. Годам пазней аўстралійскім псіхатэрапеўтам Аспергерам была апублікавана навуковая праца на тэму аўтыстычнай псіхапатыі ў дзяцей. Пазней у гонар гэтага навукоўца быў названы сіндром, які ставіцца да засмучэнняў аўтыстычнага спектра. Абодва навукоўцаў ужо тады вызначылі, што ў такіх дзяцей галоўнай характарыстыкай з'яўляліся праблемы сацыяльнай адаптацыі. Аднак паводле Канера аўтызм з'яўляецца прыроджаным дэфектам, а па Аспергеру канстытуцыйным. Таксама навукоўцы вылучылі іншыя характарыстыкі аўтызму, такія як дакучлівае імкненне да парадку, незвычайныя інтарэсы, ізаляваныя паводзіны і ўнікненне сацыяльнага жыцця. Нягледзячы на шматлікія даследаванні ў гэтай вобласці, дакладную прычыну аўтызму не атрымалася высветліць дагэтуль. Існуе шмат тэорый, якія разглядаюць біялагічныя, сацыяльныя, імуналагічныя і іншыя прычыны аўтызму.
Па матэрыялах з адкрытых крыніц