Генеральная Асамблея ААН у 1987 г. абвясціла гэты дзень Міжнародным днём змагання з наркаманіяй і незаконным зваротам наркотыкаў, вызначыўшы тым самым усю важнасць праблемы і выявіўшы сваю рашучасць пашыраць міжнародную супрацу для дасягнення мэты - сусветнай супольнасці, вольнай ад наркаманіі.
Сёння наркаманія ўразіла ўсе краіны свету, лік ужывалых наркотыкі перавышае 200 млн. чалавек. Па самых прыблізных ацэнках адмыслоўцаў, ад 3 да 4 адсоткаў жыхароў планеты ўжываюць наркотыкі.
Апроч таго, што наркаманія прыводзіць да фізічнай, маральнай і сацыяльнай дэградацыі асобы, яна пхае «страцілых сябе» і страчаных людзей на злачынствы. Наркаманію варта разглядаць як бедства, супраць якога грамадства павінна збудаваць непераадольны бар'ер. Праблема шырання наркаманіі займае не апошняе месца і ў ліку прычын высокай смяротнасці, нізкай нараджальнасці і недапушчальна нізкай сярэдняй працягласці жыцця.
У апошнія гады пашыраным сярод моладзі стаў ужытак спайсаў. Спайс – гэта курыльная сумесь, якая апрацавана тым ці іншым наркатычным рэчывам. Ужытак спайсу прыводзіць да імгненнага развіцця залежнасці. Пры адно- ці двухразовым ужытку развіваецца псіхалагічная залежнасць, а праз 2-3 месяцы – фізічная.
Змаганне з наркаманіяй і наркабізнесам на працягу апошніх 10 гадоў значна ўзмоцнена, але праблема па ранейшым застаецца. Нарказалежных людзей робіцца ўсё больш, даставы наркотыкаў у Рэспубліку Беларусь, Расію і іншыя краіны СНД няўхільна ўзрастаюць. Прытым супрацоўнікі спецслужбаў адзначаюць узрост дастаў менавіта цяжкіх наркотыкаў, такіх, як гераін. Праблема наркаманiй з'яўляецца адной з найболей актуальных як для аховы здароўя, гэтак і для грамадства ў цэлым. Гэта абумоўлена цяжкімі медычнымі і сацыяльнымі наступствамі надужыцця псіхаактыўнымі рэчывамі, сярод якіх на першым месцы знаходзяцца характэрныя змены асобы.
Наркатычная залежнасць носіць больш выяўлены характар у параўнанні з алкагольнай. Вельмі хутка выцясняецца ўсё, не якое адносіцца да адыкцыі, хутчэй настае спустошанасць. Кола камунікавання звужаецца і ахапляе галоўным чынам тых, каго яднае наркатычная прыхільнасць. Твары, што надужываюць наркотыкамі, імкнуцца ўцягнуць у сваё кола большую колькасць людзей, перашкаджаюць выйсцю з гэтага асяроддзя. Пачынаюць выяўляцца характэрныя змены асобы па наркаманiчнаму тыпу. Нарастаюць канфлікты ў сям'і, цяжкасці ў навучанні ці на працы. Хворыя робяцца абыякавымі ў адносінах да блізкіх і сваіх абавязкаў, безадказнымі, маральна дэградуюць. Паралельна з асобавым распадам развіваюцца сур'ёзныя парушэнні на арганным і псіхічным роўнях. Адбываецца паслабленне выточнага дзеяння наркотыку, змяняецца талерантнасць. Узрастальная патрэба ў павелічэнні дозы можа пацягнуць за сабой страту кантролю і смерць ад перадазоўкі. Наркатычная залежнасць часта спалучана з крымінальнай чыннасцю.
Пры абрыве прыёму прэпарата ўзнікае сіндром скасавання: узнікае прыгнечаны настрой, зласлівая раздражняльнасць, боль галавы, гіпергідроз, сутаргавыя паторгванні цягліц, пашырэнне зрэнак, дрыгаценне пальцаў рук, павекаў і языка, падвышэнне сухажыльных рэфлексаў, рухальная ўзрушанасць. З'яўляецца трывога, насцярога, непрыемныя адчуванні ў розных частках цела. Хворыя скандальныя і агрэсіўныя, пагражаюць самагубствам. Потым эффектыунасць разраджаецца, узнікае нуда, зніжаецца рухальная рухомасць, яны ляжаць у пасцелі і жаляцца на розныя непрыемныя адчуванні ўва ўсім тэле. Стан пагаршаецца цягам 4–6 дзён. Потым паступова праявы абстыненцыі праходзяць, але на працяглы час застаецца раздражняльнасць, незадаволенасць, прыступы нуды ці злосці, бессань.