У пярэдадне Дня пажылых людзей, якое традыцыйна адзначаецца 1 кастрычніка, ЦРА №10 Мастоўскага раёна хоча расказаць пра сваю былую калегу Варэц Лідзіі Паўлаўне, якая не так даўно адзначыла свой 90-гадовы юбілей. Дзевяностагадовая мяжа ў жыцці жанчыны – велізарнае дасягненне, годнае прызнання, павагі, хвалы і славы.
Варэц Лідзія Паўлаўна нарадзілася 17 жніўня 1929 года ў вёсцы Будраўцы Шчучынскага раёна Гродзенскай вобласці. У 1937 годзе, калі ёй мінула 7 гадоў, пайшла ў польскую школу. У гэтым жа году памёр яе бацька, засталіся яны з мамай і пяцігадовым братам. Было цяжка, але жылі дружна. Сямігадовай дзяўчынкай ува ўсім дапамагала маме па гаспадарцы. Даводзілася, і жаць жыта, і капаць бульбу.
У 1939 годзе пасля ўз'яднання Заходняй і Ўсходняй Беларусі пайшла ў беларускую сямігадовую школу. Потым прыйшла агульная бяда – пачалася вайна, і навучанне перапынілася.
До 1944 гады жылі на акупаванай тэрыторыі. Немцы змесцаваліся ў іх вёсцы ў школе. Пасля вайны школа ацалела, але была крыху пашкоджана.
Улетку 1944 гады Беларусь была вызвалена ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Пачалося мірнае жыццё.
У 1947 годзе Лідзія Паўлаўна скончыла сямігодку і паступіла Гарадзенскую фельчарска-акушэрскую школу на фармацэўтычнае аддзяленне. Скончыла навучанне ў 1950 годзе. Вывучыцца на фармацэўта – гэта была запаветная мара Лідзіі Паўлаўны.
Пасля сканчэння навучання была скіравана на працу асістэнтам у аптэку №8 г.Скідзель.
З будучым мужам Леанідам нарадзіліся ў адной вёсцы, разам хадзілі ў адну школу, а потым сталі студэнтамі. Варэц Леанід Вікенцьевіч вучыўся ў Гарадзенскім чыгуначным тэхнікуме, сустракаліся на студэнцкіх вечарах. Сяброўства скончылася вяселлем 15 красавіка 1951 года. Вяселле – гэта гучна сказана, распісаліся ў Скідзельскім ЗАГСЕ. Быў адзін сведка і маладыя. 56 гадоў пражылі яны разам, рука ў руку. У 1951 годзе пасля вяселля, Лідзія Паўлаўна пераехала па месцы працы мужа ў г.Ліда. Уладкавалася на працу ў аптэку №4, дзе прапрацавала да 1955 года.
У 1955 годзе Леанід Вікенцьевіч быў абраны першым сакратаром Мастоўскага райкама камсамола. Ізноў мела быць змена месца жыхарства, працы і калектыву. Ува ўсіх калектывах, дзе давялося папрацаваць Лідзіі Паўлаўне, усе ставіліся да яе з павагай, яна была ўжыўным і камунікабельным чалавекам, умела сябраваць.
Лідзія Паўлаўна ўладкавалася працаваць у аптэку №10, якая ў той час знаходзілася ў левабярэжнай частцы горада, г. зн. за ракой Нёман. Гэтыя тры гады былі для яе сапраўдным выпрабаваннем, мост быў пантонным. Увесну, калі лёд таў, мост разводзілі і людзей перавозілі на лодках, крыгі заціскалі лодкі. Лідзія Паўлаўна заўсёды выпрабоўвала галавакружэнне ад вышыні і перасоўвання па вадзе на лодцы. Але мужна тры гады ездзіла на любую працу. Паступова горад спарадкоўваўся.
У 1958 годзе была пабудавана новы будынак аптэкі №10 на вуліцы Савецкай, і ўвесь калектыў дружна пераехаў у новую аптэку. Першы кіраўнік, пад кіраўніцтвам якога працавала Лідзія Паўлаўна, была Мухляда Ала Іосіфаўна. Ала Іосіфаўна адначасна вучылася на завочным аддзяленні ў Маскве, і Лідзіі Паўлаўне часта даводзілася выконваць абавязкі загадніка аптэкі.
Аптэка ў тыя часы напамінала «кухню і кухара», бо шмат лекаў рыхтавалі самі: вокавыя кроплі, рошчыны, адвары, мазі, пілюлі, свечкі, стэрыльныя растворы. Апроч таго, працаўнікі аптэкі самі нарыхтоўвалі лекавая раслінная сыравіна: рамонак, мучан, трыпутнік, шыпшыну, святаяннік і г. д. Цёпла ўспамінае Лідзія Паўлаўна кіраўніка аптэкі Бортніка Міхала Міхайлавіча. Характарызуе яго як таленавітага кіраўніка, пісьменнага адмыслоўца, чалавека нададзенага пачуццём гумару. Пасля яго ад'езду ў Мінск, узначаліў калектыў аптэкі Астапенка Анатоль Іванавіч, яго намеснікам была Сліж Тэрэза Сцяпанаўна. Лідзія Паўлаўна часта ўспамінае дружны калектыў аптэкі №10 г.Масты: Ананьеву Яніну, Кантар Ясю, Голубеву Надзею, Пікуль Валянціну, Слясар Марыю. А з былой калегай, а цяпер лепшай сяброўкай Валодзевай Аленай Данілаўнай, жывуць на адной вуліцы і дапамагаюць адзін аднаму і ў бядзе, і ў радасці. З сумам успамінае Лідзія Паўлаўна сваіх калегаў, якіх няма ўжо ў жывых: Мухляда Алу Іосіфаўну, Гаранул Праскоўю, Носаву Вольгу, Дзенісевіч Веру.
За час сваёй працы Лідзія Паўлаўна атрымвала падзякі, граматы, была неаднаразова ўзнагароджана грашовымі прэміямі, медалём «Ветэран працы», занесена на Дошку Пашаны. Муж Лідзіі Паўлаўны ўсяго дамагаўся сваёй працай, дзякуючы зацятасці і мэтлівасці шмат дасягнуў у жыцці. Яна, як магла, заўсёды падтрымвала, заўсёды была побач. У 1951 годзе Леанід Вікенцьевіч скончыў Гродзенскі Чыгуначны тэхнікум. У 1966 годзе скончыў Беларускі інстытут інжынераў чыгуначнага транспарта. З 1958 года па 1962 вучыўся на стацыянары ў Мінскай Вышэйшай партыйнай школе на прамысловым аддзяленні.
Увесь клопат пра маленькіх дачок лёг на плечы Лідзіі Паўлаўны і яе мамы. З 1962 года па 1973 год Леанід Вікенцьевіч займаў розныя пасады ў ПДА «Мастоўдрэў»: начальнік цэха, намеснік Генеральнага дырэктара. З 1974 года па 1989 год, г. зн. да сыходу на заслужаны адпачынак па веку, быў Генеральным дырэктарам ПДА «Мастоўдрэў». У з'яднанне ўваходзіла 6 філіялаў, і колькасць працоўных і службоўцаў складала 6200 чалавек. Леанід Вікенцьевіч быў вельмі ўважлівым і клапатлівым да праблем людзей кіраўніком, яму цяжка было без працы і калектыву, і ўжо быўшы на пенсіі ён узначаліў Мастоўскую раённую Раду грамадскага з'яднання ветэранаў вайны і працы. Яму было прысвоена званне Ганаровы грамадзянін Мастоўскага раёна, узнагароджаны ордэнамі Працоўнага Чырвонага сцяга, Сяброўства народаў, Ганаровай граматай Вярхоўнага Савета БССР.
Варэц Л.У. – заслужаны працаўнік прамысловасці БССР. Разам яны выгадавалі выдатных дачок Наталлю і Вольгу. Абедзве дачкі скончылі школу з залатымі медалямі, атрымалі вышэйшую адукацыю. Цяпер у Лідзіі Паўлаўны трое ўнукаў і пяцёра праўнукаў, у іх яе багацце і сіла, гэтым яна жыве і ганарыцца. Жыццёвыя нягоды, трагедыі ў сям'і, было ўсяго спаўна. Але яе мудрасць, жыццялюбства, звычка цешыцца за родных і блізкіх дапамаглі ўсё пераадолець. Яна і цяпер імкнецца быць у курсе ўсіх падзей, спраў сям'і. І мы, калектыў працаўнікоў ЦРА№ 10 Мастоўскага раёна віншуем яе з такой значнай датай і хочам пажадаць ёй моцнага здароўя. Ваш юбілей – чарговы довад таго, што 90 гадоў – гэта зусім непахісны век. Нізкі паклон Вам за тую складаную жыццёвую дарогу, па якой Вы прайшлі годна, быўшы ўдзельнікам гістарычных падзей і працуючы ў выгоду будучага пакалення. Жадаем Вам моцнае здароўе, разуменне блізкіх, больш за радасць і задавальненні, якія Вы так заслужылі. З юбілеем!
З павагай,
калегі ЦРА №10 Мастоўскага раёна