15 лютага 2019 года, г.Гродна, 12.00.
Дзейства ля помніка воінам-інтэрнацыяналістам пачалося дыялогам бацькі і сына:
- Сынок, запомні гэту дату 15 лютага.
- Навошта, тата?
‑ Твой дзядуля загінуў на гэтай вайне.
- А ён быў героем?
- Так!
15 лютага 2019 года мінула 30 гадоў з дня высновы савецкіх войскаў з Афганістана. Вайна ў Афганістане панесла жыццё 71 выхадца Гродзенскай вобласці, 23 з іх — жыхары абласнога цэнтра. Сёння ў Гродна жывуць каля 1200 ветэранаў вайны ў Афганістане. За сухімі лічбамі боль, што не слабее, не які цішэе і яшчэ больш які ўзмацняецца менавіта ў гэты дзень – дзень памяці і смутку.
Мы павінны помніць, і перадаваць гэту памяць з пакалення ў пакаленне, каб не было паўтору, асабліва цяпер, калі ў нашых суседзяў грукочуць стрэлы і гінуць мірныя людзі.
На Гродзенскім РУП «Фармацыя» працуе воін-інтэрнацыяналіст Сяргей Уладзіміравіч Некала. Кожны год у гэты дзень прыходзіць ён сюды ўшанаваць хвілінай маўчання тых, хто не вярнуўся з гэтай страшнай вайны. Сярод калегаў Сяргей Уладзіміравіч карыстаецца павагай. Спакойны, ураўнаважаны, надзейны, слушны, безадмоўны, так адклікаецца пра яго кіраўнік і працаўнікі аптэчнага склада. Сяргей Уладзіміравіч выгадаваў дачку і сына, а яны стварылі ўжо свае сем'і, падрастаюць унукі. Калегі жадаюць у гэты дзень Сяргею Уладзіміравічу і яго сям'і моцнае здароўе, мірнае блакітнае неба, і каб па начах не наведвалі кашмары той вайны. Да Дня Памяці Некала С.У. уручаны юбілейны медаль, выплачана матэрыяльная дапамога згодна калектыўнай дамовы.
На жаль, няма ўжо ў жывых ветэранаў гэтай вайны, якія працуюць на нашым прадпрыемстве раней: Фокінай Любові Сцяпанаўны (ЦРА №146 Лідскага раёна), Вароніна Валянціна Іванавіча (аптэка №115г.Ліда). Светлая добрая памяць пра іх жыве ў нашых сэрцах.
… Память в феврале забьёт набатом.
Звон поминальный полоснёт ножом.
И мы пойдём на кладбище к ребятам
Цветы возложим и свечу зажжём.
И молча постоим, насупив брови.
Поддержим мать, склонённую без сил
И кажется нам, будто капли крови,
Вместо гвоздик алеют у могил…
Не перестанет плакать мать о сыне,
Афганистан которого унёс,
У памятника, павшим на чужбине,
Она прольёт ещё немало слёз.
Придёт сюда, цветов букет положит,
На гладкий полированный гранит.
И так стоит подолгу, а, быть может,
Опять о чём-то с сыном говорит.
Прафсаюзны камітэт
