11 сакавіка 2019 года сказаць апошняе «прабач» і праводзіць Забалоцкіх Лідзію Фёдараўну ў апошні шлях памкнуліся родныя, блізкія, калегаў.ююи, поруч з якімі прайшоў яе жыццёвы шлях.
Нарадзілася Лідзія Фёдараўна 18 студзеня 1939 года ў Нованікалаеўскам раёне Валгаградскай вобласці.
У 1962 годзе скончыла Ленінградскі хіміка-фармацэўтычны інстытут і атрымала размеркаванне ў г.Бярэзнікі Пермскай вобласці. Узначальвала Беразнякоўскую межрайкантору Пермскага аптэкакіраўніцтва, якая яднала 7 раёнаў, 57 аптэк. Быўшы маладым адмыслоўцам Лідзія Фёдараўна, нягледзячы на нябытнасць досведу, з працай спраўлялася. Тут яна сустрэла свайго мужа, футбаліста. На адным з футбольных матчаў маладога футбаліста заўважыў трэнер з горада Гродна і запрасіў да сябе ў каманду. Так лёс закінуў сямейную пару ў Беларусь. А месцам працы стала аптэка №104 г.Гродна. Тут Лідзія Фёдараўна асвоіла ўсе тонкасці аптэчнай справы: дефектар, аналітык, рэцэптар, намеснік загадніка, а ў 1975 годзе ўзначальвала аптэку №104 г.Гродна.
У 1982 годзе перакладзена на пасаду асноўнага адмыслоўца арганізацыйна-фармацэўтычнага аддзела АПА «Фармацыя», дзе і прапрацавала да 1997 года. Прафесійную працу сумяшчала з прафсаюзнай. З 1992 па 1996 гг. была старшынём прафсаюзнай арганізацыі аптэчных працаўнікоў.
Лідзія Фёдараўна Забалоцкіх – чалавек выхаваны Савецкім Саюзам. Ініцыятыўная, энергічная, арганізаваная, выканаўчая, высокіх маральных вымогаў да сябе і наваколлем. Усе пытанні развязвала адказна і з душой. Была прыкладам прыстойнасці, дабрыні, паважлівага дачынення да людзей. Мела выдатны голас і спагаднае сэрца. Цудоўная гаспадыня, густ яе «рагалікаў» ведала ўся «Фармацыя» і не толькі.
Усё, хто ведаў Лідзію Фёдараўну, адзначаюць яе аптымізм, пазітыўнасць, каханне да людзей. Шмат добрых словаў можна казаць пра Лідзію Фёдараўну, але вельмі дакладна характарызуюць яе дачыненне да працы і людзей радкі, якія «выліліся» з яе душы і ляглі на паперу да 70-годдзя адукацыі Гродзенскага РУП «Фармацыя» (2010 год).
Фармация моя
Домик в три этажа, что стоит на Ожешко,
Там полвека уже Фармация живет.
Домик в три этажа. Он мне снится ночами,
А как вспомнишь работу, так сердце замрет.Мы на отдых ушли, мы его заслужили,
И теперь отдых наш безмятежен и тих.
Все имеем сейчас: и покой, и свободу,
Не хватает лишь денег, но счастье не в них.Фармация моя, мы тебя вспоминаем.
И надеемся – нас не оставишь в беде.
А по праздникам нам ты конверты вручаешь,
Нам они очень кстати, спасибо тебе.Фармация моя, стала ты элегантной,
Блещут стены и окна, полы, потолки.
Фармация моя, ну имей же ты совесть,
На лекарства-то цены ой как высоки…Будь здорова, моя Фармация родная!
Богатей, расцветай, словно солнечный рай.
Пусть аптеки твои также строит Петрище
И пусть правит подольше тобой Николай!
Знаходзячыся на заслужаным адпачынку, Лідзія Фёдараўна жыва цікавілася жыццём «фармацыі», брала ўдзел ува ўсіх імпрэзах. Сваю актыўную жыццёвую пазіцыю і працавітасць яна скіравала на сыход за садам і колерамі, гадоўлю гародніны, а цяпло свайго сэрца аддала клопату пра дачок, унукаў і праўнука, свой працяг на гэтай зямлі.
Светлая памяць пра Лідзію Фёдараўну Забалоцкіх назаўжды захаваецца ў нашых сэрцах і душах.
Арганізацыйна-фармацэўтычны аддзел