Наступную незвычайную гісторыю з цыкла апавяданняў «Гісторыя сям'і скрозь попел і агонь вайны» расказала загадчык аптэкі №4 г.Ліда Сіманькова Людміла Мікалаеўна
«Абодва маіх дзядулі прайшлі праз жарло вайны. Шмат у чым іх лёсы падобныя. Ягораў Іван Прахаровіч, 1916 года нараджэння, да вайны скончыў ваеннае вучылiшча і з першых дзён баявых дзеянняў лейтэнантам пайшоў на фронт. Ён камандаваў артылерыйскай батарэяй у заходняй частцы Беларусі. Спачатку войска з баямі адыходзіла на Усход, але потым расстаноўка сіл на фронце памянялася.
Вось ужо ў 1945 годзе дзед браў удзел у вызваленні Кёнігсберга. Пасля 9 траўня батальён, у якім служыў дзед, быў перакінуты на Далёкі Усход і прымаў удзел у разгроме Японскай арміі. Вайну дзядуля скончыў капітанам, быў удастоены шматлікіх ордэнаў і медаляў. Лёс яго жонкі, маёй бабулі, Ягоравай Рэгіны Мацвееўны, 1923 года нараджэння, быў няпросты, даведаўшыся, што яна жонка афіцэра, фашысты сагналі на працы ў Германію ў лагер, дзе яна пабыла тры гады, пакуль іх не вызвалілі. Пасля заканчэння вайны сям'я аднавілася. У іх нарадзілася двое сыноў.
Другі мой дзядуля, Мінін Аляксандр Іванавіч, 1923 года нараджэння, калі пачалася вайна, адразу ж запісаўся добраахвотнікам і шараговым пайшоў на фронт, хаця яму яшчэ не было 18 гадоў. Падчас баявых дзеянняў праявіў адвагу і адвагу, быў неаднаразова паранены. Вайну скончыў у 1945 годзе ў Нямеччыне ў званні сяржанта. Удастоены многіх баявых узнагарод.
На жаль, многіх звестак мы не ведаем, таму што абодва дзядулі, як і многія ветэраны Вялікай Айчыннай Вайны, не любілі расказваць пра гэты цяжкі і перыяд іх жыцця.
Наша сям'я ганарыцца і памятае сваіх продкаў».