Сёння супрацоўнікі Гродзенскага РУП «Фармацыя» у асобе намесніка генеральнага дырэктара Зарэцкай Таццяны Аляксандраўны, старшыні першаснай прафсаюзнай арганізацыі Жытко Марыі Аляксандраўны, а таксама моладзь прадпрыемства віншавалі з надыходзячым Днём Вялікай Перамогі ветэрана фармацэўтычнай службы, малалетняга вязня фашысцкага канцлагера.
Лілія Андрэеўна нарадзілася ў 1939 годзе ў Бабруйску. Тата працаваў на пошце, маці была хатняй гаспадыняй. Калі пачалася Вялікая Айчынная вайна, ёй было два гады. Бацьку расстралялі ў першыя дні вайны за дапамогу партызанам.
— Калі бацьку схапілі гестапаўцы, да нас дадому прыйшлі з ператрусам — успамінае Лілія Андрэеўна. — Мама расказвала, што ў нас знайшлі тады папружка ад партупеі, якім прыфастрыгоўвалі пісталет. Раз'юшаны фашыст падбег да мамы, якая трымала мяне на руках і з такой сілай яе ўдарыў, што дзіця вылецела з рук і ўпала на ложак, які стаяў побач.
Пазней маці з трыма дзецьмі фашысты вывезлі ў Неметчыну, у адзін з фашысцкіх канцлагераў (усяго на тэрыторыі Германіі і акупаваных ёю краін дзейнічала 14 тысяч такіх лагераў), дзе сярэдняя працягласць жыцця кожнага вязня была не больш за год. Драматычныя падзеі, якія тут прыйшлося перажыць яе сям'і, Лілія Андрэеўна без слёз успамінаць не можа:
- Дарослыя працавалі: маці перавозіла па вузкакалейцы друз на ваганетцы. А на дзецях, якія знаходзіліся ў лагеры, фашысты ставілі эксперыменты-забіралі кроў, выкарыстоўвалі для доследаў. На дзецях з барака, у якім знаходзілася Лілія Андрэеўна, адчувалі супрацьапёкавыя бінты.
Для таго, каб праверыць іх эфектыўнасць, фашысты ставілі дзяцей на гарачае вуголле пасля вогнішча, апускалі рукі і ногі ў кіслату, а потым рабілі перавязкі. Пры гэтым ні пра якія абязбольвальныя прамовы не ішло. Не ўсім дзеткам удалося выжыць пасля такіх зверстваў. Каля калючага дроту стаяў грозны канвой: фашысты з аўчаркамі.
— З тых часоў баюся сабак, — прызнаецца Лілія Андрэеўна. — Пачуй брэх, і адразу перад вачыма — здаравяк у чорным плашчы з аўтаматам праз плячо і вялізны рыкаючы сабака.
Сям'я засталася жывая цудам. Іх канцлагер, які перадыслакавалі, патрапіў пад бамбёжку: савецкія войскі ўжо наступалі. Калону разбамбілі і ўсе разбегліся.
Пасля вайны сям'я вярнулася ў Бабруйск і пасялілася ў доме маміных бацькоў. У пасляваенны час Лілія Андрэеўна паступіла ў Бабруйскую фармацэўтычную вучэльню, а пасля аб'яднання Бабруйскай і Магілёўскай абласцей скончыла фармацэўтычнае аддзяленне ўжо ў Магілёўскім медвучылішчы. Працавала ў менскай аптэцы № 13 да 1959 года, пакуль не выйшла замуж за вайскоўца, які служыў у Бабруйску. Разам з мужам у свой час часта мяняла месца жыхарства: Ліда, Паставы, Шчучын, Гродна. У абласным цэнтры працавала ў аптэцы № 134. Агульны працоўны стаж — больш за 50 гадоў.
Лілея Андрэеўна — вельмі адкрыты, добры і творчы чалавек. У свае 85 гадоў яна стварае дзіўныя шэдэўры рукадзелля.
Мы ад усёй душы віншуем Лілію Андрэўну з Днём Вялікай Перамогі, жадаем ёй самага моцнага здароўя, бадзёрасці духу і радасных дзён!
